Οι Αγάπες

Κεντρικό στοιχείο των οικοδομών ενός Κοινοβίου, μετά το Καθολικό, είναι η Τράπεζα. Ο χώρος, δηλαδή, όπου τρώγουν καθημερινά οι μοναχοί το κοινό τους γεύμα. Αυτές είναι οι “αγάπες” των πρώτων χριστιανών. Έφερναν ότι είχαν, άλλος πλούσια και άλλος φτωχικά, τα μοιράζονταν μεταξύ τους και κάθονταν με αγάπη όλοι μαζί και έτρωγαν. Το κοινό φαγητό έχει τη δύναμη να ενώνει τους ανθρώπους. Το κατ΄ εξοχήν κοινό φαγητό που ενώνει είναι η Θεία Ευχαριστία. Το απλό φαγητό δεν έχει ανάλογη σημασία, φυσικά, αλλά όμως εμπεριέχει κι αυτό πολλή ιερότητα όταν γίνεται εν Χριστώ. Γι΄ αυτό, στην αρχή, η Θεία Ευχαριστία και το κοινό φαγητό συνδέονταν στις αγάπες.
Οι αγάπες πρέπει να ξαναζήσουν στις ενορίες μας σήμερα, αν θέλουμε να ξαναβρούμε τον εν Χριστώ εαυτό μας. Έστω κι ένας κοινός καφές μετά τη λειτουργία είναι ασύγκριτος δεσμός αγάπης. Τα πρακτικά προβλήματα που συνδέονται με κάτι τέτοιο μπορούν να λυθούν, αν υπάρχει καλή διάθεση.
Οι Τράπεζες των μοναστηριών δεν είναι μόνον για υλική τροφή. Γίνεται και ανάγνωση του λόγου του Θεού. Έτσι και στην ενορία, η σύναξη της αγάπης μπορεί να λειτουργήσει για διδαχή, για εκκλησιαστική ενημέρωση, για συζήτηση.
Έτσι ολοκληρώνεται και πνευματικά και υλικά ο δεσμός της ενορίας. Από κει και πέρα οι σχέσεις διαμορφώνονται ελεύθερα, αρκεί να μη δημιουργούνται φατρίες. Κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφή για την ενορία. Τα υπόλοιπα αφήνονται στη Χάρη του Θεού. Ας έχουμε συνείδηση ότι ο διάβολος θα πολεμήσει μια τέτοια προσπάθεια και πρέπει να περιμένουμε ότι θα μας βρουν πειρασμοί, που θα χτυπήσουν κυρίως την αγάπη και την ομόνοια μέσα στην ενορία. Η αγάπη είναι το πλήρωμα και η ανακεφαλαίωση όλων των αρετών. Η πόρτα μέσα από την οποία μπαίνει συνήθως ο πειρασμός είναι η κριτική διάθεση απέναντι στους άλλους. Αν μας διακατέχει ο φόβος να μην σκανδαλίσουμε τον πλησίον μας με τις πράξεις ή τα λόγια μας, δεν θα υπάρχει χώρος στην ψυχή μας για κριτική διάθεση. Ας καλλιεργήσουμε στην ψυχή μας συναίσθηση ευθύνης απέναντι στους άλλους, ώστε να γίνουμε τυφλοί στα παραπτώματά τους. Αν κλείσουμε την πόρτα της ψυχής μας στο διάβολο, από πουθενά αλλού δεν μπορεί να μπει στην ενορία, ώστε να την ταράξει και να την διαλύσει. Στο πέλαγος της συγχυσμένης εποχής μας, η ορθόδοξη ενορία είναι η κιβωτός της σωτηρίας. Ας μπούμε σ΄ αυτήν κι ας την φυλάξουμε. Κι ας οπλισθούμε με υπομονή και αγάπη “έως ού ημέρα διαυγάσει και φωσφόρος ανατείλη εν ταίς καρδίαις ημών”. Πηγή «ΕΠΙΓΝΩΣΗ» τεύχος 68.